Managers gaan regelmatig in therapie. Dat moet ook wel. Zij hebben alleen zichzelf, terwijl anderen echte kennis bezitten. Wringt er iets in hun ziel, dat wordt het moeilijk managen. Ik ben ook weer naar school gestuurd om braampjes te laten verwijderen. Bij het zoeken van de juiste cursus duizelde het. Wat een aanbod! Ronkende titels, gegarandeerd geluk en opslag voor het grijpen. Opvallend was ook de wirwar aan testjes. Veel van hetzelfde, maar altijd voorzien van een verbetering door het betreffende bureau. Wast nog beter! Toevallig weet ik trouwens via een kennis dat de waarde van die tests vaak nul is. Maar dat deert de bureaus niet. Als een uitslag je compleet vreemd voorkomt, dan moet je gewoon meer aan je weerstand werken.Met die tests ben ik dus wel klaar. Deze keer wilde ik een doetraining. Nou, dat is gelukt. Voor elke cursusdag moest ik schone, gatenloze sokken aan. Je wilde immers schoenloos en fris kunnen aarden, ook al zaten we één hoog in een conferentiecentrum. Ik heb geknuffeld, bij de trainer op schoot gezeten en aanschouwd hoe een medecursist van haar angst voor het onbekende afscheid nam. Het gebeurde al op de eerste dag; we waren nog niet eens warmgedraaid. Het slachtoffer moest geblinddoekt van de ene kant van de zaal naar de andere rennen. Je hoorde de afschuw in haar stem toen ze de opdracht kreeg. Eerst schuifelde ze, maar toen zette ze aan en krijste zich een weg naar de trainer. Bij hem aangebotst barstte ze in snikken uit. Desgevraagd antwoordde ze dat de oefening ontzettend opluchtte. Het klonk aarzelend. Zo van: het is een dure training, dus het helpt.
De uitdrijving bleek achteraf toch wel een hoogtepunt. Iedereen werd nadien een keer in het nauw gedreven, maar zoveel schuurpapier als bij die ene cursist bleek niet nodig.
