Boekhouding

Als biseksueel moet je goed kunnen rekenen, zeker als je eenmaal uit de kast bent. Mensen zien, nee, verwachten dat je van twee wallen eet. Goed bijhouden dus, wanneer je mannetjes en vrouwtjes scoort. Voor mij is dat een probleem. Ten eerste omdat ik slecht in cijfers ben. Mijn vroegere wiskundeleraar was daarom zo aardig mijn repetities met letters te waarderen. Ik kreeg vaak een KDDW, het een-na-laagste. Dit Kind Doet De Was betekende dat het een hele prestatie was om zo’n overhoring te verkloten. Als een repetitie echt mis ging, dan bedankte hij me voor de moeite van het bijwonen met een genadeloos BVDM. Mijn tweede probleem is dat ik laat ontdekte biseksueel te zijn. Dat viel samen met de aanloop naar een midlife crisis. Bijna manisch begon ik een boekhouding van mijn hetero- en homoherinneringen aan te leggen, in de hoop zekerheid over mijn geaardheid te krijgen. Zo reageerde mijn piepie wel op Gabriele Sabatini. Voor de veertigminners: zij was een knappe tennister met mannelijke kaaklijn en dito schouders. Ik keek met open mond naar de schoonheid van de travestiet uit de The Crying Game. Dieper en onrustiger was mijn gevoel bij het gay liefdesdrama in Torch Song Trilogy. Maar, de uitdossing en de liedjes van bands als Soft Cell en Frankie goes to Hollywood ontgingen mij weer totaal. ‘Wat een schimmige types’, dacht ik. Van Jimmy Sommerville heb ik lang gedacht dat hij een zingend mongooltje was die door een slimme muziekmanager onder zijn hoede genomen was. Verwarrend was ook dat ik vroeger Abba leuk vond, hartstikke gay. Uit onweerlegbaar dagboekbewijs bleek evenwel dat ik smoor op Agnetha was. Niet op Björn of Benny. Natuurlijk werd die boekhouding een flop. Geen doen voor een biseksueel, want het sommetje klopte nooit. Nadat ik ook nog eens van een veteraan leerde dat bij bi´s hun voorkeuren elkaar afwisselen, heb ik het scorebord weggedaan. Gewoon verdragen wat ik voel. Scheelt een boel frustratie.